قشنگی


شاید بی تفاوتی تنها آفتی باشد که اگر به جان کسی بیفتد او را از حالت «آدمیزادی» به حالت «قارچ رشد کرده روی محیط کشت» تبدیل می کند ولی وقتی امید کمی مانده باشد، فقط به پوستر هایشان با آن لبخند های بی معنی و شعار های پیش ساخته از زیباترین کلمات دنیا نگاه می کنی(نگاه؟). به سخنرانی و میتینگ و بوق و سرو صدایشان توجه نمی کنی. بی اعتنا می شوی و با خودت
می گویی : انگار می خواهند روی دیواری که گچ و رنگش ریخته و سوراخ سوراخ شده ، نقاشی یک جنگل را بکشند و بخواهند به عنوان واقعی ترین و بکر ترین جنگل دنیا به تو قالب کنند.
***
این عکس را دوست دارم ، خیلی بیشتر از همه عکس های دیگر، از پوستر ها و کاغذ دیواری های پر رنگ گل و گاری و حیوان و ستاره و آسمان(گرچه این آخری کاملا اغوا کننده است) و خواننده ها و نوازنده ها و نویسنده ها و بازیگر ها و دانشمند ها و چندین آدم محبوب و دوست داشتنی و در بعضی موارد غیر معروف. عکاس این عکس یک آدم معمولی بوده و نه یک عکاس حرفه ای و جدی و ممعمولا وسواسی. دوستش دارم چون مثل خیلی از عکس های دیگر با پر رویی و دو رویی و دغل بازی به چشم ها خیره نمیشود و بازخواست نمی کند و طلبکار نمی شود. می خواستم اول با زیبایی منحصر به فردش دلتان را بسوزانم و بعد، لذت دیدنش را با همه قسمت کنم.
9:07 PM


|